Kısa, iç çamaşırın ruhudur

"Tozuma izin ver": bunlar Dorothy Parker'in kendi kitabesi için önerdiği kelimelerdir. Baltimore'da küllerinin nerde kaldığını - biraz da incorruously - işaretleyen plak üzerine yerleştirdiler. Ancak, onu ölümünün 50. yıldönümünde edebi New York'tan korkulan sevgilisi haline getiren şımarık mizahı içine alsalar da, en iyi ortaya koyduğu işaretlerden bir diğeri daha: "Bunu okuyabiliyorsan Çok yaklaşıyor ".

Çok eğlenceli halk gibi, eleştirmen, şair ve kısa öykü yazarı 'Dottie' Parker kasvetli derinliklerin bir kadındı ve o misadventures komedi iplik bile insanlar uzakta tutmak için keskin dili kullandı. Kendini dramatize etmeyi de severdi. Arkadaşı Wyatt Cooper, 1968 yılında "Dorothy Parker'ın Gibi Düşündüğünüz Her Neyse, Değil" başlıklı bir 1968 Esquire profilinde belirttiği gibi, "sıkıntıya eğilimli" bulundu. Yine de, çocukluğunun çok mutlu olduğunu söylemek adil görünüyor.

Dorothy Parker genç yaştan itibaren kendisini desteklemek zorunda kaldı - önce bir dans piyanisti ve daha sonra New York yayıncılığında (Kredi: Alamy)

Dorothy Rothschild, 1893 yılında ailesinin New Jersey yaz evinde dünyaya gelen "düz saçlı, sıradan bir sihirbaz olmayan çocuk, şiir yazmaya" yenilikleriyle girmiştir. İki ay erken vaktiydi ve İskoç-Amerikalı annesini beşinci doğum gününden önce kaybedebilecekti, kısa süre önce sevimsiz bir üvey anneye kavuştular. Yahudi babası başarılı bir hazır giyim üreticisi olmuştu ancak 1913'deki ölümüyle birlikte iş başarısız oldu ve Parker'ı dans okulunun piyanisti olarak ve sonra New York dergisinin kırılgan, sofistike dünyasında desteklemek için ayrıldı.

Depresyon hala şampanya mantarlarını sarstı ve savaş bulutları Avrupa'da toplanmaya başlayınca, Parker tarihli görünüyordu ve sonradan ölü olduğu tahmin ediliyordu

Küçük, neredeyse kırılgan bir figür, ölümcül zekası baştan onu işaretlerdi. Mola, Vanity Fair, Frank Crowninshield'in karizmatik editörüne Any Porch şiiri gönderdiğinde geldi. Yakında Vogue'daki yazar yazarından Vanity Fair'deki yazarın kadrosuna geçerek dergi tiyatro eleştirmeni oldu. 1920'de, aynı efsanevi zekâ, derginin en büyük reklamverenlerinden birinin karısı olan aktris Billie Burke'in pahasına bir takıntıya direnemediğinde kovuldu.

Parker, The New Yorker'ın hikayelerini yazmadan önce Vogue ve Vanity Fair'de çalıştı ve 1925'te piyasaya sürülmesine yardım etti. (Kredi: Alamy)

Ancak 1920'ler Parker'ın on yılıydı. Çeşitli dergilerde yaklaşık 300 şiir ve ücretsiz ayet yayınladı ve 1926'da ilk şiir kitabı New York Times'ın "en güzel ayeti" olarak atılmasına rağmen olumlu eleştiriler aldı ve olumlu eleştiriler aldı. Aynı zamanda, New Yorker'a kısa öyküler katıyordu. New Yorker, 1925'te piyasaya sürülmesinden sonra yardım etmişti. Tabii ki o yıllar boyunca kalabalığın en ilginç edebiyatının parçası haline gelmişti. Algonquin otelinde yükselen yemek masası kulübü Yuvarlak Masa olarak bilinirdi.

Gerçekleşmemiş özlem

Ne yazık ki, eseri çağın kurnazcılığı ve duygusallık karışımını o kadar somutlaştı ki, Depresyon şampanya mantarlarını hâlâ saklamış ve savaş bulutları Avrupa'da toplanmaya başlamıştı Parker tarihli görünüyordu ve daha sonra ölü olduğu tahmin ediliyordu. Son yıllarında, Manhattan'ın Yukarı Doğu Yakası'ndaki bir otel odasında köpeği ile yalnız yaşayan ve yazmayı başardığı her şeyin en yaygın yanıtı, hayatta olduğu sürpriz oldu. (Ayetinin çoğunun kendisiyle uzaklaşmak fikriyle bu kadar aydınlık geçmesine pek yardımcı olmadı.)

1920'li yıllarda Parker, Algonquin otelinde yer alan Yuvarlak Masa olarak bilinen edebi öğle yemeğinin kurucusu oldu (Kredi: Alamy)

Birkaç eleştirmen, yazarın kendisi gibi Parker'ın yeteneklerini küçümseyip duruyordu. Orta çağda, yuvarlak masa yazarlarından çok hoşnut olur; kendi başarılarını, kendi neslin büyüklerinden hiçbirinin katılamadığına işaret ederek öncü ışıklarını karartırdı - hiçbir Fitzgerald, Hemingway yok. Yaşlandıkça, ona atıf yapılan alıntıları reddetti ve ünlü zekasını kendine çevirdi: "Bayan Edna St Vincent Millay'ın korkunç ayak seslerini, korkunç spor ayakkabılarımda mutsuz izliyordum".

Bir bahçıvanı yönetebilirsin, ama onu düşünebilirsin - Dorothy Parker

Yazı bir mücadeleydi - iyi yazma daima. "Kısalık, iç çamaşırın ruhudur". "Tanrı'nın parayla ilgili ne düşündüğünü bilmek istiyorsan, verdiği insanlara bakın". "Bir bahçıvanı yönetebilirsin, ama düşünmesine izin veremezsin". Dilin dışına çıkmanın ve aklımda böyle cesur bir şekilde dolaşmanın yolları havadar ve tatsız görünebilir, ancak Parker'ın söylediği gibi, yazdığı her beş kelime için yedi değiştireceğini söyleyen satırlar.

Bu arada kişisel hayatı berbattı. Zorlu hicivinin altında, günümüzde duygusal olarak kullanılamayan - ya da bazen de evli - olarak adlandırılan bir dizi erkekle dolaşarak zorlu dersler almış olan ayetiyle samimi, başarısız özlem dersleri akımı. "Beni al ya da terk et; Ya da her zamanki şeylerin düzeni olduğu gibi "diye yazmıştı.  

Parker'in çalışması The New York Times tarafından 'acayip bir ayet' olarak reddedildi ve 20'li yılların sonuna dek tarihli olduğu kabul edildi (Kredi: Alamy)

İlk kocası Edwin Pond Parker II, adı tuttuğu Wall Street borsacı, alkolik ve morfin bir bağımlıydı. 1917'de evlendi ve 1928'de boşandı, ancak evlilik bundan çok daha uzun sürdü. İkinci kocası Alan Campbell, biseksüel bir aktör ve yazarın 11 yaşındaki kuzeni ve inançsız olmasa da korkunç bir flörtdü. Evlilikleri boşanma ile sonuçlandı, ancak daha sonra yeniden evlendi ve ölümüne kadar sürecek bir itme ve çekme dansıyla bir araya geldi. (İlk kocası gibi, Campbell bir ilaç aşırı dozdan öldü.) Kendini ilaçlandırmıştı (içki sorunu olan bir yazar değildi, şaka yapıyordu ancak yazma sorunu olan bir içki kullanıcıymış) ve mali işlerini kronik olarak yanlış idare ediyordu. İki kez intihar girişiminde bulundu (bir kez kürtaj sonrasında) ve 42 yaşında ancak birkaç ay sonra kötüye kullanmak için hamile kaldı.

Bağımsız bir ruh

Moda ve erkeklere olan ilgisinden kuşkuyla şüphelenilen feministler, Bayan Parker'ı savunmak konusunda ihtiyatlı davranıyorlardı. İsteseydi bile "eğer yeterince kısa etek giyersen, parti sana gelecektir" diyen kız kardeşlikten Simone de Beauvoir diyebileceğinden daha hızlı tahliye etmişti (Beauvoir'un kendisinin geçtiğini boşver) Sartre'ın aldatmaları üzerine kafelerde ağlamak çok zaman). Parker kadınlara karşı haksız yere saldırılar düzenledi, erkek izleyici için yazı yazıyor, feminist bir dünya görüşü değil, bir dişi öngörüyordu. Sözde ikinci dalga feministler daha çok ilgilendi ve Parker'in mizahını ataerkil konvansiyona karşı bir tür sosyal protesto olarak göstermeye başladı.

Parker, kocası Alan Campbell ile evlendi, boşandı ve evde yeniden evlendi ve ölümüne kadar sürecek bir itme ve çekme oyunu oynadı (Kredi: Getty Images)

İronik bir şekilde, özel hayatının telaşlı kargaşası haklı bir hikaye olsa da, kamu yaşamı da unutulmuştur

Kuşkusuz hatırladığı tekliflerin çoğunu ayetinden ya da Round Circle'dan alıyor, ama hikayeleri, yeni seçimlerle toplumsal beklentinin kalıcı kısıtlamaları ile canlandırıcı yeni şeyler seçmeye çalışan kadın karakterler içeriyor. Bazı kahramanları çok sevimli, intihar amaçlı alkolikler ama diğerleri inkar edilemez derecede güçlü karakterlerdir. Geçici olarak hedonist 20'ler tarafından engellenmedikçe, hayatları 21. Yüzyıl kadınları için çok tanıdık olan çelişkileri ve zorlukları benimsiyor.

Parker kendinden ilaç alıyordu: İçki sorunu olan bir yazar değil, yazışma sorunu olan bir içki içicisi, şaka yapıyordu (Kredi: Alamy)

Parker'ın hikayeleri aynı zamanda aile, ırk, savaş ve ekonomik eşitsizlik konularını da ele alıyor ve yalnızca bu temaların onu ilgilendiren sayfada değildi. İronik bir şekilde, özel hayatının heyecanlı karmaşası hikayesi iyi bastırılmışken kamusal yaşamı da unutulmuştur. Her yerinde, sosyal adalet için kampanyaya aktif olarak dahil olmuştu. 1927'de anarşistler olan Nicola Sacco ve Bartolomeo Vanzetti'yi protesto eden bir Boston gösteri yürüyüşünde 5 dolar para cezasına çarptırıldı; İspanya İç Savaşı sırasında Franco karşıtı davayı daha da ileri götürmek için Avrupa'ya gitti; O, Ortak Anti-Faşist Mülteci Komitesinin ulusal başkanı oldu. Ve iradesine göre, malikanesinin bir bölümünü Rahibe Dr. Martin Luther King Jr'ye bıraktı ve bizi Baltimore'a geri getirdi.

Bazı ikinci dalga feministler, Parker'in mizahını ataerkil yapılanmaya karşı bir toplumsal protesto olarak okudular (Kredi: Alamy)

Parker'ın, West Coast'ta oturan ve Hollywood ücretleri ile diğer birçok yazar gibi cıvıl cıvıl olan, ancak en başta bir New Yorker olarak kaldığı bir yazar için muhtemel bir dinlenme yeri olduğu bilinen bir şehir. Ölümünden bir yıldan kısa bir süre sonra Dr King'e suikast düzenlendi. Ardından mülkiyet merkezi olan Baltimore'da bulunan Renkli İnsanları Geliştirme Ulusal Birliği olan kuruluşuna geçti.

Parker, Roaring '20'leri tanımlayan duyguların içkili damıtıcısı olarak hatırlanacak, ancak bağımsız ruhu onu bir simge olarak tanımlıyor (Kredi: Alamy)

Onlara iddia edilene kadar külleri yaklaşık 15 yıl avukatın dosyalama dolabında oturuyordu - melankoli ama uygun bir kader. Onu, Yuvarlak Masa yıldızı, New Yorker yazarı olarak Kükreyen 20'leri tanımlayan içten içe, soğukkanlı duyguların damıtıcısı olarak düşünebiliriz. O tüm bunlardan biriydi ve hiçbiri değildi. Arkadaşı Lillian Hellman övgülerinde şunları söyledi: "O, hiçbir şeyin parçasıydı ve kendinden başka kimseydi; Gerçek ayrımı olan zihin ve ruhun bağımsızlığıydı ". Onu öyle kalıcı bir ikon haline getiren şey budur.

Eğer BBC Kültür bizim için üzerine kafasına gördük bu hikaye veya başka bir şey hakkında yorum yapmak isterseniz  Facebook'ta  sayfa veya mesajın bize  Twitter .

Ve bu hikayeyi  sevdiyseniz , "Sadece Bu Hafta İçin 6 Şey Okuyorsanız " adlı haftalık bbc.com özellikleri bültenine kaydolun . Her Cuma, gelen kutunuza BBC'nin Geleceği, Dünya, Kültür, Sermaye ve Seyahat'den seçilmiş hikayelerin seçimi.